Cosas que pasan

Sensación muy muy nueva

domingo, agosto 27, 2017 yonneland 0 Comments

Estos días tuve a mi sobrinita aquí. Una monada de 7 años, (demasiado) llena de energía y vitalidad. Ella no camina, da saltitos. Y habla mucho. Y te lo quiere enseñar todo. Y no saldría nunca de la piscina. Ni del mar. Y quiere saltar donde el agua esté más profunda. Y le da miedo hacer cosas nuevas, pero se deja convencer. Y quiere pizza y pasta. Y no le gustan los sabores fuertes. 

Con ella aprendí de nuevo que el dentífrico "quema", y si la comida está caliente también quema. 

Pero lo que más me ha conquistado ha sido cuando comiendo los primeros macarrones que he cocinado para una niña en toda mi vida, se haya parado y me haya dicho con su dulce voz de pito: qué bueno está. 

Y luego quiso ir a la cama. Y cuando se queda dormida quiere silencio, y oscuridad, y alguien a quien abrazar. Y antes de quedarse dormida tiene un par de pequeñitos espasmos. 

Te dije que es Géminis, como yo?


No crezcas, angelito mío. Porque llegarás a dudar de tu inocente alma, y dejarás de contarlo todo, y te preocuparás de la forma de tu nariz, y dejarás de sonreír. 


Y te partirán tu dulce corazón. 


Quédate así, dame un abrazo más y enséñame otro vídeo de gatitos. 


0 pareri:

Cosas que encuentro

Me chiflan los estereogramas

miércoles, agosto 02, 2017 yonneland 0 Comments

Estaba en Rumanía hace ya más de unos 11-12 años y en una revista que sacaron creo que en febrero y en la contraportada había, supuestamente, una imagen en 3D de un corazón. Una imagen que nadie podía ver. Fue muy frustrante, especialmente cuando una compañera logró verla. No sabíamos si nos estaba tomando el pelo o no, pero dijo que el secreto es verlo pero no mirarlo. Como cuando miras una cosa pero piensas en otra, y entonces se descubre. 

Y después de muchos intentos, la vi. Fue de lo más mágico. Poder ver algo que casi nadie podía ver y que muchos han dejado de intentar. 

Y aún hoy mismo, me fascinan. Son maravillosos. No me canso. Aunque sólo sea una imagen al fin y al cabo. Pero parece otra dimensión. Esa nitidez es algo extraordinario. Siempre me pone de buen humor mirar un estereograma. ¿Mi parte favorita? Cuando después de unos 4-5 segundos de intentar verla de repente se abre, como un estado de trance, y lo que estaba invisible se vuelve claro, exclusivo, bello. 

Aquí están algunas de mis favoritas: 

















0 pareri:

Cosas que pienso

Cuando empiezas la semana con conclusiones:

lunes, julio 31, 2017 yonneland 0 Comments



He aprendido que de lo normal, la verdad es la más obvia, pero cuando no nos gusta la verdad inventamos excusas, tanto para nosotros como para otros. He aprendido que nos gusta cerrar los ojos y los oídos para mantener la ilusión un poco más, cuando en realidad quien te quiere te busca, quien te extraña te llama, quien te ama no te engaña, quien es tu amigo lo demuestra, que las relaciones significan tiempo invertido y deseo de pasar tiempo con las personas que significan algo para ti. Y que si no son así, están jugando contigo, y si no eres así, estás jugando un poco con los demás. 

También he aprendido que normalmente nunca entenderemos el sufrimiento que les hemos provocado a los demás hasta que otros no nos provoquen el mismo tipo de sufrimiento a nosotros. Pero que también nunca entenderemos que aunque alguien nos hizo daño, a lo mejor no fue con intención o con pura maldad hasta que nosotros no le provocamos a otra persona el mismo tipo de sufrimiento y nos damos cuenta de que probablemente hemos juzgado demasiado duro a la persona que nos había hecho sufrir, que no son unos monstruos, igual que yo no soy un monstruo cuando le provoco a alguien el mismo tipo de sufrimiento, o parecido, sin haber sido ese mi objetivo. 

0 pareri:

Cosas que pienso

Las cosas como son, no como nos gustaría que fueran

miércoles, julio 26, 2017 yonneland 0 Comments



No sé cómo enfocar esto correctamente sin dejarme cosas, pero lo voy a intentar. Por cierto, es un post que va más enfocado hacia las chicas, pero si te sientes cómodo, cambia el género y se te aplicará a ti también. Allá vamos:

Nunca he sido una chica flaca. Nací con 4 kg, o sea, ni como bebé fui pequeñita. Siempre estoy a dieta y siempre bromeo sobre ello. Ha sido el complejo que más tiempo he llevado, a veces muy obvio, a veces muy enmascado. 

En los últimos años se nota una campaña muy ávida en contra del fat shaming y body shaming. Y no me parece mal. Está ayudando a mucha gente, estoy muy convencida, está levantando el ánimo y está dando esperanzas. Por todas partes vemos actrices y cantantes y famosas que se oponen al Photoshop, que dicen claramente: "sí, me gusta comer, estoy gorda, deal with it, si no te gusta mira a otro lado." Bien, bien, hasta ahora todo bien. 
Pero no sólo un número alto de IMC hace que las chicas se sientan menos de lo que son, sino que también la forma de sus pechos, las varices, las estrías, las pecas, la falta o la sobra de músculo, hay muchas razones que tenemos para sentirnos insuficientes. Y ya que me gusta abarcar lo máximo posible en mis artículos, te voy a decir que esto se les aplica a los chicos también, aunque ellos parezcan un poco más imunes a esta presión personal y social. 
Dicen que el culpable de todo esto son las revistas, los ideales impuestos por la moda, las series, las películas, el Hollywood. Recuerdo que en un monólogo de una de mis comediantas favoritas, Amy Schumer, ella cuenta que le han dicho que si quiere salir en la pantalla de su propia película tiene que pesar menos de 65 kilos porque si no a la gente le va a molestar verla actuar. Y adelgazó para la película y volvió a engordar después y promete no volver a adelgazar nunca para satisfacer a alguien. ¡Pues muy bien!

PERO (y alguien decía que lo importante siempre viene después del "pero" y lo otro es sólo para suavizar la situación)
PERO, el problema no es ni la moda, ni las películas, ni el Photoshop, de hecho creo que ni siquiera es un problema sino una realidad: lo que desmantela en gran parte toda esta campaña de self confidence no es que nadie es perfecto, sino que hay cuerpos que sí que son casi perfectos sin Photoshop, sin exceso de maquillaje, sin fajas que se llevan debajo de la ropa para simular una cintura de avispa, sin un sujetador push-up. Lo que nos manda a callar al fin y al cabo no es que a los chicos no les gustemos porque no nos parecemos a las chicas de las revistas, de hecho ellos ni siquiera miran esas revistas, sino nosotras. Lo que nos manda a callar es el hecho de que hay chicas que sin muchas alteraciones artificiales las miras y dices: es que está muy buena y es preciosa. 
Así que lo que yo pienso al fin y al cabo para mi misma, es lo siguiente: intenta ser tu mejor versión de ti misma. Hazlo para ti misma, con confianza, no con actitud de inferioridad ni de víctima. Si puedes ser más culta, sé más culta. Si puedes ser más interesante, sé más interesante. Si puedes ser más artística, sé más artística. Si puedes ser más atlética, sé más atletica. No te entierres en la excusa de: "soy gordita pero tengo buena personalidad"; "me sobran unos kilos pero tengo un buen sentido del humor". Si he conseguido invertir en mi intelecto, en mi personalidad y las he mejorado, también puedo invertir en mi cuerpo y mejorarlo. No es fácil. Pero tampoco es fácil sacarte una carrera, ser mejor en el trabajo, seguir tus sueños, dejar de fumar o ser autónomo. Las cosas que valen la pena nos cuestan. Estar bueno nos costará también.  
Hay cosas que no podremos cambiar por mucho que nos gustara sin llegar a operaciones estéticas (altura, nariz, orejas, una frente ancha, etc) o alteraciones genéticas (alérgias, fobias, manías), pero hay cosas que sí, y si se pueden mejorar se deberían mejorar, y las que no las podemos mejorar, esas sí que deberíamos aprender a aceptarlas. 

Que si te gustas más gordita, pues sé como te gustas. Si a tu pareja le gusta que estés redondita y no le gustas flaca, adelante. Estoy hablando de mi, y estoy hablando de las chicas que sí que les gustaría estar más flacas y le echan la culpa a las revistas por sus complejos. Es la verdad, aunque parece que es algo que no se dice en público últimamente porque queda feo, pero hay que reconocerlo: en realidad a todos nos gustan guapos y guapas. No son las revistas, no son las películas, no es el Photoshop, somos nosotros, y es normal que nos guste lo esteticamente bello. 

0 pareri:

Cosas que pasan

Make peace, not love

lunes, julio 17, 2017 yonneland 0 Comments

I want to go somewhere where it's raining


0 pareri:

Cosas que pienso

Sólo sé que no sé nada, y te lo voy a demostrar

lunes, julio 10, 2017 yonneland 0 Comments




¿Qué es la vida? Hoy me han dado una definición muy mona: la vida es corriente eléctrica
No sé mucho de física, así que no sé más que esto, el título de lo que podría haber sido un gran libro.

Si no es la primera vez que te pasas por mi blog sabrás algo de mi historia. Muy creyente en el Dios cristiano y en un mundo metafísico hasta los 23. Agnóstica desde entonces. Tengo 28. La religión ha dejado una huella bastante profunda en mi ser, como es de esperar. Pero con cada día me alejo más de la metafísica. No es algo bonito en sí. No es algo que persigo. No sé si es algo correcto. En fin. 

Pero la vida en sí, lo que hace que desde un punto de vista médico se llame "estar vivo" es esa corriente que hace que un cuerpo pueda seguir funcionando. Tampoco sé mucho de medicina- pero sé que mientras todo funcione desde un punto de vista físico y químico, seguiré con vida; mis neuronas, nervios, venas, órganos, todo permite que esa corriente fluya; sangre y oxígeno, y vitaminas, y yo qué sé más, llegue donde tiene que llegar.  

Recuerdo que una vez leí lo que decían que es la causa del envejecimiento: nuestras células mueren y otras nuevas las reemplazan. Pero las nuevas son clones de las viejas, y la calidad de las nuevas va disminuyendo, y así aparecen fallos en nuestro sistema. Ya no hay color para todo el pelo, la vista y el oído va disminuyendo, la memoria se desvanece, las heridas tardan cada vez más en curarse, nuestras queridas arrugas se van acentuando, etc. 

Hay otros fallos a parte del envejecimiento. Y los fallos pueden ser del software o del hardware. No me hagas mucho caso que la informática tampoco se me da fenomenal. El hardware sería nuestro cuerpo en sí: huesos, carne, grasa, músculo, órganos, sistemas: digestivo, nervioso, linfático, endocrino, etc. Los errores del "hardware" normalmente tienen que ver con malformaciones innatas o con accidentes externos: nacer con el corazón en la parte derecha por ejemplo, o quemarte la piel. El software, por otro lado, es nuestro sistema operativo, bastante inteligente, por cierto, que aprende de los errores y se va formando. Lo más interesante es que es, o parece ser, bastante creativo, pero no sé hasta qué punto. Esta parte me parece de lo más super mega bestial y los sociólogos, psicólogos, psiquiatras, etc. se lo están pasando pipa intentando averiguarlo. Los errores del software supongo que tienen que ver con problemas mentales, pero ya se vuelve interesante el tema porque hay bastante drama y controversia sobre qué es natural y normal y qué es enfermedad cuando hablamos de salud y trastorno mental dependiendo de época, cultura y sociedad. Por ejemplo, el síndrome de Asperger o la adicción al sexo.  

Y así, pasando de tema en tema mientras vamos profundizando, inevitablemente llegamos al ADN, esa cosa en forma de espiral que nunca podré entender, pero que es la hostia. Ahí está el gatillo de mi destino. No mi futuro, sino todo lo que determinará mi futuro. Mi hardware y software. Tampoco sé mucho de genética.

Posiblemente un día lleguemos a modificar el ADN humano mientras la persona siga con vida. Adiós a las operaciones estéticas, a los complejos físicos, a problemas de salud, a problemas mentales de nacimiento (hardware); pero no tengo ni idea cómo afectará los cambios del ADN en el software. Algunos serán alucinantes, pero al mismo tiempo dan miedo. Imagínate poder cambiar el ADN con completa libertad. Que puedas determinar si eres gay o heterosexual por ejemplo. Es como darle a un niño el volante del coche más complicado que existe (y con el volante el control del coche también, porque sólo con el volante tampoco sería tan peligroso). Además, no puedes ser tu médico y tu paciente al mismo tiempo, es como operarte a ti mismo mientras estás mareado por causa de la anestesia. 
Pero supongo que para llegar a eso falta mucho tiempo, y que las cosas ocurren paulatinamente y que habrá sistemas que lo controlen todo, como los hay hoy por ejemplo en el sistema de recetas médicas y autorizaciones. 
Y por supuesto que habrá mercado negro, y operaciones ilegales, porque las cosas son así. 

Claro, esto si no habremos ayudado a nuestro planeta a extinguirnos antes de llegar tan lejos, o si no lo habrá petado algún listo con una bomba atómica.

Todo esto es complicado, pero en realidad esta es la parte simple. 

La parte complicada de verdad son las emociones y los sentimientos, y en ese campo no hemos aprendido casi nada en toda la historia de la existencia humana. Tengo la impresión de que las emociones y los sentimientos como amor, envidia, bondad, sinceridad, odio, indiferencia, tristeza, generosidad, cariño, altruismo, lealtad, engaño, egoísmo, etc. son aspectos aún abstractos, misteriosos, místicos. Los poemas de amor de hace 3.000 años escritos en un pergamino siguen valiendo para nuestros mensajes de WhatsApp. 
Como te habrás dado cuenta después de leer mi chorrada de post, no sé muchas cosas, pero de lo que no tengo ni freaking idea es si y cómo están ligadas las emociones y los sentimientos a nuestro ADN, a nuestro hardware y software. ¿Dónde y en qué momento aparece la consciencia? Cómo y por qué contemplar la luna nos provoca nostalgia, cómo mirar un gatito ronroneando nos hace felices, cómo el enfadarnos nos hace calentarnos no sólo la cabeza sino que literalmente sudemos, cómo fallar nos hace llorar, cómo me pone Berto Romero. 

Porque al fin y al cabo -como dice una frase muy cursi, tan cursi que ya no le hacemos caso pero ya que has llegado hasta el final de esta lectura haz un esfuerzo- vivir no es lo mismo que estar vivo.

Y porque el research hecho para poder escribir esta entrada me ha llevado a cosas maravillosas, pon un Gabriel en tu vida:

Gabriel el muñeco erótico más realista del mundo 

(pulsa sin miedo que es enlace)

0 pareri:

Cosas que siento

Make a wish

jueves, julio 06, 2017 yonneland 0 Comments



Sinceramente estoy algo harta de estar medio triste, de ser siempre la realista, de reaccionar correctamente, de calcular e ir con cuidado, de echarle agua a las fiestas, de esperar que algo malo pase para que nada me pille desprevenida y para que vuelva a tener razón.
Tengo ganas de esperanza, de dar caricias, de recibirlas, de no pensar que todo es transitorio y por ser transitorio no se merece mi atención ni mi inversión.
Quiero no calcular el tiempo que pasa mientras observo el arcoíris, quiero no darme tanta prisa en el coche y disfrutar más del camino.
Quiero dejar de esperar cosas por parte de nadie y dejar que me sorprendan, que vuelva a dar las gracias con toda sinceridad.
Quiero volver a creer en cosas etéreas.

Quiero sutileza, delicadeza y ternura. 

0 pareri:

Cosas que pasan,

Stii ce e intragosteala?

jueves, junio 22, 2017 yonneland 0 Comments

E cantecul sirenelor. 


0 pareri:

Cosas que escucho

Wishes and stars

miércoles, junio 21, 2017 yonneland 0 Comments



Everyone seems so certain
Everyone knows who they are
Everyone’s got a mother and a father
They all seem so sure they’re going far
They all got more friends than they can use

Except me ‘cause I’m a fool
I’m as simple as a bee
As a melody in C
But it don’t matter
There are more wishes than stars

Every guest
So pleased with themselves
They’re brimming with success
Their whole life’s been blessed
But it don’t matter

Everyone’s been on a holiday in the sun
Or they just got back from one
All they do is just have fun
They all got more friends than they can use

I’m not too certain about many things
I’m not too sure who I am
I ain't got no mother and I ain't got no father
I ain't got no girlfriend to hold my hand

I’m slow like the trees when they grow
I’m sluggish like the ocean when it moves
I’m plain like water or like rain
But I shouldn’t complain cause it don’t matter

There are more wishes than stars
More wishes than stars

0 pareri:

Cosas que pasan,

E doar randul tau acum

domingo, junio 11, 2017 yonneland 0 Comments




Stiam despre Deivid ca prima sotie s-a divortat de el si el nici macar nu si-a dat seama ca nu erau fericiti. L-a socat. Intr-o zi a ajuns acasa si hainele ei nu mai erau.  A aflat printr-un telefon ca divortul e deja inceput. S-a trezit parasit si fara explicatii. 

Dupa mai mult timp a cunoscut-o pe actuala lui sotie, Jo. Sunt casatoriti deja de ceva ani si desi au amandoi peste 60 de ani sunt simpatici si indragostiti. 

"E doar randul tau acum". Asta mi-a zis el in ianuarie, intr-o conversatie in care vorbeam despre cum ne-a mers viata in ultimul an. Ce s-a mai intamplat, cum ne sunt familiile, cum suntem de tristi si fericiti in general. "Viata e compusa din cicluri, unele de fericire, altele de suferinta, unele de abundenta, altele de lipsuri, unele de succes, altele de esec. E randul tau acum, dar nu o sa dureze la nesfarsit."

A fost primul client pe care l-am tradus intr-o excursie in sudul Spaniei, si de atunci in fiecare an Jo imi trimite prin el cate un cadou. Imi scrie mesaje de text din cand in cand, iar o data mi-a trimis poza cu fiul lui proaspat divortat. L-am intrebat daca se plictiseste si se simte inspirat sa isi deschida agentie matrimoniala. A ras. Am ras. 

Imi gasesc bucuriile pe unde pot. 

ps. Ar trebui sa vezi filmul Gran Torino, cu si de Clint Eastwood. 

0 pareri:

Cosas que pienso

Traiesc in prezent, acumulez trecut

viernes, junio 09, 2017 yonneland 0 Comments




Fara intentia de a fi nostalgica, am cautat un mail despre care aseara am vorbit cu Lidia in timp ce eram pe plaja, sorbind dintr-un cocktail de capsuni cu prea multa gheata. Nu l-am gasit, sau poate imi aminteam gresit de el. Am vazut un film luna trecuta in care se vorbea despre chestia asta, ca amintirile noastre sunt destul de inselatoare, dar sunt singurul nostru adevar. 

Deci, nu am gasit mailul pe care vroiam sa il gasesc, dar am gasit alte mailuri. Mailuri cu o prietena draga tare in perioada aia, si in special mailuri cu cineva care tot timpul mi-a fost aproape chiar si cand mi-a fost departe. 

Am citit doar raspunsurile lui la mailurile mele de care nu imi mai aminteam. O apropiere stransa si sincera, poate prea sincera. Aveam obiceiul sa scriem un rezumat al zilei, iar apoi sa raspundem cu parerile noastre, iar maine sa o luam de la capat. O continuitate poetica, melodica. El masculin si tacut fata de altii, oarecum avand o atitudine de superioritate, un "nu le zic pentru ca oricum nu inteleg si mai mult ajung sa ma judece gresit si sa ma faca sa imi para rau ca le-am zis", iar eu copila, sprintena si deschisa fata de toti, in special fata de el. Si asa timp de vreo doua luni. Nu am citit toate mailurile, doar cateva, dupa care mi-a venit cheful sa scriu iar si am deschis accesul la blog. 

Sincer, a fost una din cele mai speciale prietenii pe care un om poate avea norocul sa le experimenteze in viata. Daca nu mai vreau? Ce ma opreste din a ma intoarce, din a reface? Sentimentul ca a fost bine si e bine ca a fost. Cateodata ceva e frumos tocmai pentru ca a fost odata si nu mai este, asa ramane ceva scurt si intens, un trofeu de pus in vitrina. Unele momente raman frumoase pentru ca sunt doar amintiri. Nestirbite. Cine stie cum ar fi fost daca ar fi fost altfel? Nimeni. Dar daca sunt impaciuita cu felul in care sunt lucrurile acum asta mi-e de-ajuns fara sa vreau sa schimb nimic, fara sa provoc vreo actiune ori reactie artificiala. 

Dar ceea ce mi-a atras cel mai tare atentia e faptul ca sunt diferita dar nu m-am schimbat. Sau poate nu m-am schimbat dar sunt diferita. Cred ca a doua varianta e mai corecta. Viata e o continuitate. 

Daca imi place ce-am adunat pana azi o sa imi placa si ce adun de acum incolo. Pentru ca desi sunt mult mai minimalista astazi, colectionez momente si amintiri, in asta imi consta fericirea. 

0 pareri:

Cosas que escucho

Todas las Romas llevan al mismo camino

lunes, junio 05, 2017 yonneland 0 Comments



"The Man I Love"

Someday he'll come along
The man I love
And he'll be big and strong
The man I love
And when he comes my way
I'll do my best to make him stay

He'll look at me and smile
I'll understand
And in a little while
He'll take my hand
And though it seems absurd
I know we both won't say a word

Maybe I shall meet him Sunday
Maybe Monday, maybe not
Still I'm sure to meet him one day
Maybe Tuesday will be my good news day

He'll build a little home
Just meant for two
From which I'll never roam
Who would, would you?
And so, all else above,
I'm waiting for the man I love

0 pareri:

Cosas que encuentro

It's not the end of the world, it's the end of how things used to be

lunes, mayo 29, 2017 yonneland 0 Comments

0 pareri:

Cosas que leo

The girl with the lower back tattoo, quotes

sábado, mayo 13, 2017 yonneland 0 Comments



“By this point, I’d accepted as fact that there was no way he was attracted to me, and I figured he must have just liked hanging out with me. This is how it’s been my whole life. I’ve always assumed that men see me as just one of the guys, so when someone is interested in me as a girl I am floored. ”

“I felt so sad for us: a rock star and a whatever I am. But no matter who you are, you still feel all the same shit as everyone else.”

“I buy and flip through tabloids, which I believe causes cancer.”

“I think every girl left the class with a stupid grin, giggling, “Bye, Neal!” Kim and I are smarter than those girls, right? We’re annoyed by physically perfect people, because fuck you. They can’t also be funny. YOU AREN’T ALLOWED TO HAVE IT ALL! But even we were not immune to his charm. We would roll our eyes and look at each other like What the fuck?! because we couldn’t believe how hot he was and how he could reduce us to smirking schoolgirls. ”

“Kim has often messed with me when I have a crush on a guy and he has zero feelings for me. There was a guy who worked on season one of my TV show whom I was crazy about. So cute—this little bike-riding hipster who wouldn’t give me the time of day, even though I was literally paying for his time of day. One afternoon while shooting, Kim said, “Oh my God, Aim, don’t turn around, he is looking at you!” “Really?!!!” I shrieked. I slowly turned around and he was sleeping on a pile of equipment. What I’m saying is that not only does Kim not lie to me about guys having no interest in me, she enjoys it. ”

“On the evolution chart, this guy and I were at opposite ends. I was dragging my knuckles, sniffing around for bananas, throwing my own feces at tourists, and he was a Disney prince but with more sex appeal. I reached out and was all, “Can you help me with my diet?” and he was all, “Sure, let’s meet up at this healthy-eating place,” and I was all, “Here comes the bride.”.”

“it was embarrassing to be there with him, because everyone was looking at me like, Give me a break, bitch. And they were right. Not that I don’t deserve someone hot like that, or whatever I’m supposed to tell myself, but there is a line. You can be with someone kinda a li’l bit hotter or less hot than you, but if the levels are too off, people are furious. ”

“He could measure his place in the world by how much he had accumulated. This analysis is based on watching about three episodes of Hoarders and asking no one. I have no information is what I’m saying. But like every other girl I’m friends with, I like to diagnose people without any research.”

“Everyone’s parents have fucked them up in one way or another. This is part of the natural order. It’s the circle of life. Mothers are people—not angels from heaven or Ex Machina error-free service bots. Just because they pushed you out of their vaginal canals does not mean they have all (or any) of the answers. Before they had you, they were flailing around like idiots, just like you are right now. My point is, they are just people. Most likely extraordinarily flawed people.”

“How could she get up so early and smile so brightly? But that was always her MO—to decide on a new reality that made sense to her in the moment and force us to live in it with her.”

“It’s relaxing sometimes, just being human.”

“I don’t think I even wanted to live with Rick, but I wanted him to want to live with me. Being a woman is so fun!”

“In his younger, healthier days, my dad traveled, partied, philandered, and drank. I know he must miss those times. I feel fortunate I’m still able-bodied enough to make poor choices.”

“Talking about yourself all day long like that leaves you with a kind of emptiness that’s hard to describe. And it’s a lot to take on for someone like me who is so unfortunately prone to honesty.”

“I was beginning to think that my parents were, at their core, both loners. Maybe I was like them. What’s wrong with being alone anyway? Being alone is sometimes a great place to be”

“While we were hanging on the playground, the ten guys somehow convinced the six girls to lift up their shirts and show them their boobs. They’d presented the very good argument of “Why not?” We had no counterargument for that, so we lined up and, on the count of three, lifted our shirts.”

“This was my very first experience of the stripped-down, cold, unprotected space where vulnerability meets either confidence or shame. It was my choice, and I had to learn (I’m still learning) how to choose to be proud of who I am rather than ashamed. Lucky for me, I’m a woman, so I’ve had the opportunity to practice this lesson over and over and over and over and over and over and over and over and over and over again. Ultimately, I just decided, fuck it, yeah, that’s my body, so what? There was more power in that position than I realized at the time.”


“When your fears come true, you realize they weren’t as bad as you thought. As it turns out, the fear is more painful than the insult. ”

0 pareri:

Cosas que pienso

Películas, series y libros

jueves, mayo 11, 2017 yonneland 0 Comments



Acabo de recordar algo. Estaba viendo "First dates" en la tele. No me gusta ese programa, pero tengo una compañera de trabajo que lo está mirando siempre y me dice muchas cosas. Una noche me salté lo de ir al gimnasio y encendí la tele. Justo presentaban a una chica (mujer). Se le veía muy elegante, pretendía tener mucho estilo, pelo bonito, escribía una columna de estilo y moda en un periódico. Pero no es mi estilo de chica con la que podría tener una buena relación de amistad, no cuajaría con ella. Y entonces escucho la música de fondo: Sex and the city; y ella dice: me identifico con Carrie Bradshaw. Y yo pensando: vale, veo el porqué de tu conclusión, pero no. ¡No! Ni de lejos, no tienes esa aura de sensibilidad que esa tía tiene, ni su encanto, ni su personalidad atractiva. ¡Yo sí, yo sí que me identifico con Carrie, y tú y yo no tenemos nada en común!
Y ese pensamiento me ha hecho mucha gracia XD

Me gusta mirar series y películas. Hace años no miraba series en absoluto. De hecho, puedo recordar el momento exacto en el que empecé a ver series: cuando necesité huir. Hoy las miro por varias razones. El nivel de inglés ha mejorado considerablemente, pero eso es lo de menos. Es mi forma de entretenimiento favorita, es fuente de inspiración, es pausa de la realidad, es información y a veces pérdida de tiempo. 

Recuerdo que en una de las visitas de mi madre le di un par de libros. Me sorprendió al decirme que prefiere ver una película en vez de leer un libro, es mucho más ameno y las cosas pasan más rápido, no tenía la paciencia para leer el libro. Muy sincero, y muy verdad. 

Pero también es verdad que de vez en cuando lo que necesitas es un buen libro. Creo que la mayor diferencia entre los libros y las películas es que podemos leer sobre vidas tristes y personas feas, pero no nos gusta verlo. Las películas y las series incluyen actores muy para el gusto de la mayoría, los libros son más auténticos, los sentimientos más reales, y no hay nada que supere nuestra imaginación y nuestra interpretación. Un libro es personal, una película es más de todos. 

Y sí, me gustan más las pelis y los libros un pelín tristes, en las que la vida es dura, donde la chica no es tan guapa como para atraer todas las miradas cuando entra en un bar, donde el final no es sinónimo de "y vivieron felices y comieron perdices". Libros y películas en las que la gente hace errores, donde los mismos personajes te confunden, en una situación son dignos y elegantes y en la otra son débiles y maliciosos, y humanos. Donde la gente se equivoca, pierde, y sigue adelante. Donde los héroes no salvan a las princesas, y donde las princesas tienen que ganarse la vida. 

Porque, por lo que veo, incluso cuando quiero escapar de la realidad, quiero ver la vida real. 

Recomiendo series y pelis: The Handmaid´s Tale, Hemingway y Gellhorn, Black mirror, The leftovers, Mindscape, Venuto al mondo, House of Cards, Little miss sunshine, Big Little Lies, Westworld, True Detective (season 1), Sense 8, Easy. Sí, recuerdo mucho mejor los nombres de series que de películas.

En cuanto a lectura, nunca recuerdo los títulos, y tendría que ponerme a buscarlos. Ahora estoy leyendo "The girl with the lower black tattoo", de la actriz y cómica Amy Schumer. Es genial esta tía. En cuanto lo acabe te diré unas de las frases que más me han gustado. Claro, en inglés ¯\_(ツ)_/¯

0 pareri:

Cosas que encuentro

My kind of girl

jueves, mayo 04, 2017 yonneland 0 Comments


0 pareri:

Cosas que pienso

no da lo mismo

domingo, abril 23, 2017 yonneland 0 Comments




no da lo mismo conocer a alguien o no. ser amigo de alguien o no. 
porque la gente nos cambia, nos enseña, nos educa, nos transforma, nos ayudan a crecer o a decaer como personas. hay gente que determina cómo seremos el resto de nuestra vida, y hay gente que nos enseña como no ser el resto de nuestra vida. 
hay palabras que te dicen, cosas que te enseñan, preguntas que te hacen, pensamientos que comparten contigo, risas y tristezas que marcan principios. y finales.

no da lo mismo quedarte o no.
ir a esa fiesta o no. hacer ese viaje o no. ir a ese cumpleaños o no. aceptar la invitación a esa boda o no, acceder a ir a una cita o no. quedar con un grupo de amigos o no. salir a ver esa peli o no. 
porque las cosas pasan cuando estamos presentes. porque si no estamos presentes nada nos pasa. 

no da lo mismo involucrarte o no. callarte o no. hablar o no. 
porque no, las cosas no seguirán de la misma forma. porque marcas una diferencia, sea positiva o negativa. 
porque aunque digan que nadie es irreemplazable en realidad ninguna persona puede reemplazar a otra en totalidad, siempre habrá algo que echarás de menos de esa persona que ya no está en tu vida, aunque sea tu empleado, un amigo que ya no es amigo, una novia que ya no te es novia, aunque el 99% de los recuerdos de esa persona sean pésimos y te sientas muy afortunado por no tener más a esa persona en tu vida. 
y tienes que ser un ser muy ciego, egocéntrico y desgraciado para decir que esto no es verdad.


no da lo mismo. 
aunque se lleve esta actitud y esté muy de moda. 
aunque en los últimos años la haya adoptado yo también. pero no, no da lo mismo, y si tú y yo nos dejamos convencer de que el mundo seguiría igual sin nosotros es que hemos dejado de confiar en nuestra unicidad. 
la vida de otras personas puede ser mejor o peor sin nosotros, pero seguro que no será igual. 
mi vida puede ser mejor o peor sin algunas personas, pero no será igual. 
porque no da lo mismo, no.

0 pareri:

Cosas que pienso

La rascruce de ganduri

miércoles, abril 19, 2017 yonneland 0 Comments

Despre certuri


A fost o perioada cand eram tare certareata. Cu parintii, cu fratii, cu cine nu credea ca mine, nu conta. Si ma hranea, ma facea sa ma simt puternica. Tot timpul, taca taca, nici pauza de baut un pahar de apa, nimic.

Acum nu imi place sa ma cert. Nu imi place sa dau argumente contradictorii. Ma oboseste si mi-e sila. Asa ca poate scot un argument micut, cel mult doua, apoi ma intorc si dau spatele situatiei. Nu mai incerca sa te certi cu mine, nu are rost. Nimeni nu ajunge la nici o concluzie cand se cearta sau ridica vocea, nimeni nu este convins prin cearta. Ma altereaza pe mine si te enerveaza pe tine. Care-i sensul atunci? 

Unde mai pui ca vad si punctul tau de vedere si motivele pentru care le vezi asa, le vad si pe ale mele, si stiu ca desi eu vad punctul tau de vedere tu nu il vezi pe al meu, si asta ma frustreaza si ma intristeaza. 

Stiu ca fiecare e convins ca are dreptate si punctul sau de vedere e absolut, si in acelasi timp stiu ca nimeni nu poate vedea lucrurile 100% corect, asa ca atunci cand ne certam tu ai convingerea ca ai dreptate iar eu am convingerea ca nimeni nu vede lucrurile asa cum sunt, ci le vedem asa cum suntem. Tu esti sigur pe tine iar eu sunt sigura ca nimeni nu poate fi sigur pe sine. Asa ca nu stiu daca mai este castigator la o cearta de genul asta, poate castigi tu, pentru ca eu imi las armele jos si plec, dar dupa mine castig eu, pentru ca imi las armele jos si plec. O cearta cu doi castigatori, pentru ca e o cearta fara juriu, si fara judecator. 

Si asa, doi oameni se cearta si nu isi mai vorbesc, si se indeparteaza si se ocolesc 
Iar eu ma supar pe mine ca nu mai pot sa ascult melodii de-a lui Jason Mraz linistita, pentru ca nu pot sa vreau pacea si dragostea in lume si sa vad frumusetea in orice floare cand stiu ca sunt certata cu cineva pe care apreciez, sau cel putin apreciam. 

Despre oameni buni si oameni rai


Incerc sa inteleg pe toata lumea, sa imi explic ca fiecare are motivele sale de a reactiona intr-un fel sau altul. Si cred ca lumea e un produs a 4 termeni: a ceea ce este in sine insusi, a ceea ce a fost educat, a ceea ce i s-a intamplat in viata ai a ceea ce alege in mod constient. 
Sa existe persoane care sunt pur si simplu rele din rarunchi-fara constiinta? Fara sa aiba nevoia de a se simti impacate? Asa se pare... Cred ca mi-ar fi placut sa studiez psihologie, sau poate deja am complexul de psihologie si ma afecteaza prea mult, in fine, continuam...

De-aia mi-e usor sa iert in general, pentru ca ne gresim fara intentie, si daca ne gresim din intentie de razbunare pentru ca ne vedem indreptatiti, si asta mi-e relativ usor sa iert, pentru ca mi se par gesturi copilaresti, pasionale, iar pe copii ii iertam. 
Dar nu pot sa iert cand e vorba de egoism si rautate, cand vad ca se profita de altii, se minte, se inseala si se fura pentru un castig personal, si nu neaparat monetar. Cand il iei pe celalalt de fraier, profiti de bunatatea si inocenta lui sau a ei, iar apoi mai si razi de ei ca nu te-au prins. 
Asta nu iert.
Sau nu razi, dar te vezi justificat.
Asta nu inteleg.
Atunci imi zic: care e orbul aici, eu sau el/ea? E posibil sa fie un punct de vedere ce mi-a scapat si sa existe o justificare?
Si nu imi place cand nu pot sa inteleg ceva.

Cand te gandesti ca altii traiesc asa de simplu fara diariile astea mentale. Norocosilor!


0 pareri:

Cosas que siento

Tengo suerte

miércoles, abril 19, 2017 yonneland 0 Comments



Lidia, porque es la que más me conoce, y quiere. La más leal, la que perdona y pide perdón. La que ya no creo que se vaya. La que si se va ya nunca nada podrá ser igual o mejor.
Lidia, porque es mi hermana, y porque es la mejor hermana.
Mi madre, porque es una maxi yo, y yo soy una mini ella.
Ana, porque siempre ha visto la luz en mi. Y belleza. Y alas.
Adi, porque me valora y me hace sentirme preciosa y apreciada. Y niña, y cuidada.
Nadia, porque me levanta el ánimo y es buena. Me hace reír y me quiere ver en First Dates.
Alina, porque no me lo esperaba. Porque hay personas que sorprenden. Porque contesta, porque llama, porque invita y da más de lo que pides. Porque está dispuesta.
Montse, por ser tan diferente y por alegrarse siempre que me ve. Por comprarme muchos tés.
Romeo, por ser tan diferente a como pensé que era. Porque sabe muchas cosas y porque tiene razón.
María, porque a través de sus ojos brillo mucho.
Adina, porque a veces una amistad se construye desde la nada en un tiempo récord.
Andrés, porque le gusta mi mente. Y porque un día me contestará a mi carta. Porque recitamos juntos poemas rumanos.

Mi gato Sebástian, porque es el mejor.

Silviu, porque me enseñó que algunas de las mejores amistades ocurren cuando no las estás buscando, aunque no duren una vida entera. Porque lo echo de menos a él y a su amistad irreemplazable.

Siempre sentí que mi riqueza es equivalente al número de personas que me quieren y a las que quiero. Porque el amor te hace sentir paz, y cariño, y cercanía, y bondad, y complicidad, y perdón, y alegría; te quita el miedo y te da confianza; te recibe con una gran sonrisa y te despide con tristeza.

Nunca insistas a lo tonto para recibir el aprecio de nadie. Los ojos sólo ven lo que la mente está preparada para comprender.

Gracias.

PS. Lo extraño es que por separado poco tenéis en común el uno con los otros...


0 pareri:

Cosas que encuentro

Asíntota

lunes, abril 17, 2017 yonneland 0 Comments






Claro que yo también quise ser princesa
y el centro de su universo
y un poema.
Y que llegara tarde al trabajo alguna vez
por mi culpa.
Que una mezcla de sus genes y los míos
jugara a las muñecas en el salón.
Que los domingos se parecieran a cualquier cosa
menos a domingos.
Que los eneros no tuviera que recurrir a la estufa
para calentarme los pies.
Yo quería un jardín y rosales
y un mar con sus olas,
una talla mas de pecho o quizás dos,
un cruce de piernas más erótico
y una voz más femenina.
Quería un montón de fotos con la sonrisa desnuda,
un viaje a Grecia,
un trabajo más decente.
Quería aquello
y eso
y lo otro
y un poco de aquí
y otro poco de allá
y a el.
Sobretodo yo lo quería a el.
Que mis orgasmos no se los tragara el desagüe,
ni mi corazón se quedara sin cobertura
y que los espejos y los hombres
me dijeran la verdad sobre mi cuerpo.
Quería tartas en todos mis cumpleaños
y una posdata que dijera “te echo tanto de menos”
y sexo sin condón ni asientos de coches
y “cariño” y “amor” y “gordita”
y un “¿como estas de tu jaquecas?”
y un ” te sienta tan bien ese vestido".
Quería desnudarme en sus pupilas,
comer helado en su espalda,
fumarme un cigarro en su boca,
un silencio que rompiera su palabra,
un hombro que durmiera mis bostezos,
que me sentara mejor aquella falda
y esa blusa
y su piel.
Sobretodo su piel.
Y es que aunque ahora no te lo creas
yo solamente quise ser feliz.
Ernesto Pérez Vallejo

0 pareri:

Cosas que siento

Mostenire

martes, abril 11, 2017 yonneland 1 Comments

Este ceva in Romania ce nu gasesti in alta parte: o profunzime, izvorata nu stiu daca din tristete, nostalgie, sau pur si simplu masochism. Dar e frumoasa. 
Si o gasesti invaluita in cartile, poeziile si melodiile mele preferate. 
O gasesti in plimbarile la apus, in urmele lasate de vulpi si iepuri in zapada de pe camp. 
O gasesti in mirosul de fan, si in piesele de teatru, si in lumea careia ii place sa mearga la teatru. 
O gasesti in baladele de sfarsit de liceu, in lichenii de pe monumentele udate de ploaie, in campurile de porumb, si de maci, si de floarea soarelui, in ciorba de salata, in slanina afumata si in cozonac. 

O gasesti rareori intr-un birou departe, cand in anul al 11-lea te regasesti cu gandul la trecut si contemporan si te intrebi de ce nu mergi mai des acolo unde te-ai simtit prima data acasa. 

1 pareri:

Cosas que encuentro

Cuteness

martes, abril 11, 2017 yonneland 0 Comments


0 pareri:

Cosas que pienso

Proces cognitiv

miércoles, abril 05, 2017 yonneland 0 Comments



Cunoaste-ma. Asa vorbesc eu cu mine. Asa imi vin argumentele si punctele de vedere, asa pornesc de la o idee si apoi cred ca o iau pe aratura, si la sfarsit imi zic, totusi, “mintea mea e destul de entertaining”:

Pornesc de la sfatul ce atat eu cat fiecare l-am primit deseori: “Fii tu insati”.

Iar de aici mi se nazare: 

"Eu insami pot fi cum vreau eu. Nu sunt o victima a felului meu nativ de a fi, sunt un rezultat a cum aleg sa fiu in fiecare situatie. Am un spectru intreg de reactii ce am libertatea sa le adopt si adaptez.
Recunosc, e o senzatie noua, sau poate doar o realizare noua care a deschis poarta spre o manifestare noua. Oarecum cand eram mai mica, reactii ca suparare sau bucurie erau automatizate, acum nu, acum rareori bufnesc in vreo senzatie, acum am mai mare libertate de a alege cum sa reactionez.

Tin minte vara trecuta cand eram intr-o zi la telefon cu mama si plimbandu-ma prin casa am dat peste ceva ce mi-a starnit o tristete adanca. Mi-a venit sa plang, vocea deja imi incepuse sa tremure si spunandu-i mamei despre ce era vorba mi-a spus simplu: Ionela, nu. Daca te lasi poti sa te afunzi intr-o groapa din care nu mai iesi in mult timp. Pur si simplu: nu, nu te lasa. Ia obiectul ala si arunca-l la gunoi. Azi decizi sa nu te lasi, iar maine nu vei mai avea la ce te uita sa iti mai provoace starea asta. Si de fiecare data cand ti se aduna nodul in gat mentine-te la línea de plutire. Totul se gastiga si se pierde la nivelul mintii. Nu esti un sclav al mintii, tu esti in control.
Lacrimile erau deja reci pe fata la terminarea explicatiei. Respiratia nu imi mai era sacadata si o senzatie de prospetime luase locul alterarii anterioare. Atunci mi-am dat seama: pot, pot sa ma indepartez de situatie, pot sa fiu rece, pot sa nu ma gandesc si sa ma centrez pe altceva. Pot sa ma dezleg de pornirile automatizate a felului meu de a fi, sau a felului de a fi care se asteapta de la mine si chiar pot sa fiu cum decid eu sa fiu. A fost un prim pas, urmat de acelasi tratament zi de zi, pana cand a devenit un obicei, un alt fel de a fi, atat de automatizat incat acum pare innascut. Da, pot sa fiu eu insami, si, aparent, eu insami pot sa fiu oricum vreau eu, nu oricum imi vine."

Iar apoi ma intreb ca de fiecare data: hei, hop, cam repede ajungi la concluzii definitive, absolute chiar, incearca sa abordezi alt punct de vedere, ce contraargument ai putea avea impotriva a ceea ce ai scris mai sus?

"OK, Sunt dualista totusi, si lejer instabila, si o sa iti mai spun si partea cealalta a monezii: Sunt sigura ca ceea ce am zis nu se poate aplica oricarei situatii, sunt sigura ca temperamentul si caracterul nu sunt usor de descifrat si de impartit in compartimente. Poate felul meu nativ de a fi e cerebral, iar argumentele si ratiunea au prioritate peste sentimente si apucaturi, poate, dar putin conteaza atunci cand a functionat in momentul si locul in care am avut nevoie, nu crezi?"

Se pare, oarecum, ca la urma urmei si mintea si inima servesc aceluiasi stapan. 

Iar aici se trece la o a 3-a idee, da, ma plictisesc repede de o tema si trec la urmatoarea veriga, inspirata fiind de ceea ce am gandit sau spus inainte:

Azi am citit o fraza simpla dar intortocheata din West World: "I suppose self-delusion is a gift of natural selection as well" (Presupun ca si auto amagirea e un dar al selectiei naturale). Asa o fi? Pentru ca sa putem inchide capitole intortocheate din viata noastra ne amagim putin si de acolo incolo evoluam? Ce importanta are adevarul? Cred ca e destul de clar ca lumea nu functioneaza pe baza de adevaruri, functioneaza pe baza de supravietuire. 

Pana la urma cum e faza cu "fii tu insati"?

Ah, nu vezi ca am schimbat subiectul?

Daca nu te doare un pic capul cand termini de citit postul asta inseamna ca te-am pierdut pe drum, sau mintile noastre functioneaza intr-un mod similar. 

0 pareri:

Cosas que encuentro

Brainache

miércoles, abril 05, 2017 yonneland 0 Comments



"-Are they real, the things I experienced? My wife? The loss of my son? 

-Every host needs a backstory, Bernard. You know that. The self is a kind of fiction, for hosts and humans alike. It's a story we tell ourselves. And every story needs a beginning. Your imagined suffering makes you lifelike. 

-Lifelike, but not alive? Pain only exists in the mind. It's always imagined. So what's the difference between my pain and yours? Between you and me? 

-This was the very question that consumed Arnold, filled him with guilt, eventually drove him mad. The answer always seemed obvious to me. There is no threshold that makes us greater than the sum of our parts, no inflection point at which we become fully alive. We can't define consciousness because consciousness does not exist. Humans fancy that there's something special about the way we perceive the world, and yet we live in loops as tight and as closed as the hosts do, seldom questioning our choices, content, for the most part, to be told what to do next. No, my friend, you're not missing anything at all."

Westworld, 1x8

0 pareri:

Cosas que pasan

Sin comentarios

jueves, marzo 30, 2017 yonneland 0 Comments

Hoy de camino a casa veo a una chica al lado de la carretera. Claramente quería que alguien la llevase pero no estaba haciendo ninguna señal. Paro.
-¿Te llevo?
-Ay, sí, gracias. Soy buena gente, no te voy a hacer nada.
-Ya lo sé, no te preocupes.
-¿Vas a Castellón?
-Sí, ¿y tú?
-Yo voy al caminás, aquí cerca, no me juzgues, me gano la vida así.
-Ah, ok, sin problemas.
-Pero no te voy a hacer nada, soy buena gente. Hay poca buena gente, pero yo soy buena gente.
-No tengo ninguna duda.
-Aquí, a la derecha, vas por encima del puente y me dejas ahí. Se llama "el cruce". Yo trabajo en el cruce. No tengo dinero, déjame tu teléfono y te pago luego.
-No importa, igual no te iba a pedir nada. Yo también estuve una temporada sin coche y es lo peor.
-Ay, gracias, eres buena persona. Yo soy Susana. ¿Tú cómo te llamas?
- Yo soy Yonela.
-¡Qué nombre más bonito!, y ¡qué guapa!
-Gracias.
-A ver si tengo hoy faena porque con las pintas que tengo... pero no me juzgues.
-No, tranquila. Tampoco tiene que ser muy fácil lo que estás haciendo.
-No, no lo és. Me han violado muchas veces
- :-|
-¿Cómo te llambas?
- Yonela yo-ne-la
-¿Rumanica?
-Sí.
-Yo estuve embarazada de un rumanico, pero me lo han matado. Mira (enseña sus tripas con muchas cicatrices.
-Lo siento mucho. ¿Subo por aquí?
-Sí, aquí a la derecha. Mira, te voy a pedir un favor, ¿tienes 3 € para dejarme?
-No, lo siento, sólo llevo la tarjeta. (mentí).
-¿Un cigarro me das? Los que yo llevo son de liar y muy malos.
-Sí, creo que quedan un par, son mentolados.
-Ay, gracias. Si te puedo hacer un favor dímelo. Estoy aquí todos los días, lo que pueda hacer por ti dímelo.
-No se me ocurre nada. ¿Es aquí?
-Sí, para, aquí me espera el coche.
-Ok, ¡que te vaya bien!
-¡Gracias, gracias!


0 pareri:

Cosas que pienso

Tradición vs yonne

sábado, marzo 18, 2017 yonneland 0 Comments

Hace un par de días que me centro un poco en la idea de tradición. En mi trabajo suelo tener mucho contacto con gente que valora mucho la tradición. Y me toca muchas veces traducir ideas con las que no estoy de acuerdo o que simplemente son diferentes a las mías. Dicen que un traductor tiene que ser como un ninja, si notas su presencia es que no está haciendo bien su trabajo. Pero, ¿se aplica esta regla cuando se trata de un intérprete/agente de ventas/guía/compañero de viaje? No me centro mucho en eso, evidentemente creo que no, y además creo que lo estoy haciendo bastante bien. Así que volveré al tema de la tradición. 

Por haber crecido en una iglesia protestante se nos ha enseñado que no hay que hacer nada porque es una tradición. De hecho, que las tradiciones son correctas sólo cuando van en acorde con la verdad. Así que no crecí respetando algo sólo porque se ha hecho así desde siempre, o porque todo el mundo lo hace. Mis actos y mis costumbres tenían que pasar por un test bastante simple: ¿es correcto? Hace años que ya no soy parte de la iglesia protestante justo porque le apliqué el mismo análisis a la religión también.

No me preguntes tampoco si soy de izquierda o de derechas. Porque hay cosas buenas y malas en las 2 partes, pero tengo que reconocer que no soy una persona a la que le haya impresionado algo porque era "tradicional". Me puedes dar un cocido cocinado al estilo tradicional y te diré si me gusta o no, pero no por ser tradicional va a tener un mayor valor. 

Bueno, todo esto viene a que he conocido a una familia en la que la tradición es una de las cosas más importantes. En la que "de generación en generación" es sinónimo de "sagrado", en la que todo tiene más valor si está envuelto en este aire misterioso de la costumbre que se repite año tras año, de abuelos a padres y de padres a hijos. Por alguna razón, no me impresiona. No soy la mas innovadora, no soy la primera que sigue las tendencias y que se adelanta a los tiempos y da la nota de la siguiente temporada. Soy moderada, bastante moderada, y me gusta analizar, valorar y llegar a mis propias conclusiones. No voy a dar el visto bueno porque sí. He sido bastante independiente y no conformista toda mi vida. Me dicen que siempre he tenido un lado bastante rebelde y que soy el tipo de mujer feminista del siglo 21. ¿Será que la tradición no va conmigo genéticamente? ¿Será que mi tradición es no seguir la tradición?

Creo que en una sociedad hay gente de todas formas, los hay innovadores y tradicionales, los hay religiosos y ateos, los hay guapos y feos, listos y tontos, y que cada uno descubre su propio sitio y si no lo encuentra se crea un hueco. Pero también es verdad que es más fácil rodearte de gente que piensa de una forma más parecida a la tuya, cuando no te sientes de otro planeta y cuando no tienes que preguntarte qué es lo que no eres capaz de percebir y por qué todos los demás lo ven tan claro. 

Por eso me gusta no acostarme justo después de llegar a mi habitación de hotel, la razón por la que me gusta escribir y leer por la noche, el motivo por el que siempre echo de menos llegar a casa.


0 pareri: